‘Waar zijn de kinderen? Schat, waar zijn de kinderen?!’
We keken elkaar aan. Het bezoek aan de nieuwbouw in Maissin had hen niet kunnen boeien. Ze waren nergens meer te bekennen.
‘Theo? Ben?’ ‘Zullen we de aardeweg afwandelen? Die leidt naar de rivier. Wedden dat ze daar zijn?’
We liepen voorbij weides met bonte koeien, paarden en blatende schaapjes tot aan een oude stenen brug. Aan de oever lag de perfecte picknickplek. Aan de overkant de belofte van een eindeloze boswandeling.
‘Wat een schitterende plek!’ ‘Dat is de Pont de la Justice en de bovenloop van de Lesse,’ las David op zijn GSM.
‘Ben? Theo?’ ‘Theo? Ben?’ ‘Hier zijn we, mama! Hieeeerrr!’
Verscholen tussen de bomen lag nog een pad.
We vonden ze met de voeten in het water. Ze vingen visjes, bouwden dammen en liepen heen en weer over een houten staketsel.
Jaren heb ik gedroomd van een houten chalet midden in het bos. Zonder stromend water of elektriciteit. Schrijven naast een kabbelende beek.
Mijn romantische droom…
Voor het gemak vergeet ik dan dat de batterij van mijn laptop het na een half uur begeeft, dat ik niet eens een blik ravioli opgewarmd krijg op een vuurtje en een nacht alleen in een donker bos mijn verbeelding op hol doet slaan.
Écrivert is een comfortabele cocon geworden, waar je aangenaam en zorgeloos kan werken. Stap je buiten, dan leidt de veldweg naar natuur, naar avontuur…
